[ OS ] --With U 😇 ( minhan )

00.15 a.m.

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่ บนเตียงสีขาวสะอาดตัดด้วยผ้าห่มสีดำสนิทมีสิ่งมีชีวิตร่างบางกำลังพยายามนอนหลับภายในคืนนี้แต่…

นอนไม่หลับ เขานอนไม่หลับ ปกติต้องนอนไวกว่านี้สิ ทำไมวันนี้นอนไม่หลับ

พลิกตัวครั้งที่หนึ่ง…

ครั้งที่สอง…

 

สาม…

ไม่หลับโว้ย! หงุดหงิด จองฮัน ลุกขึ้นมานั่งด้วยความหงุดหงิด พลางมองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิท แต่กลับมีแสงลอดผ่านมาเล็ก ทำให้รู้ว่าอีกคนกลับมาแล้ว

แกร๊ก

เขาเดินไปหาสิ่งมีชีวิตที่อยู่ร่วมกันด้วยสลิปเปอร์ฉลาม

“มิงกยู เรานอนไม่หลับ ._." จองฮันเดินคอตกเดินไปจับแขนเสื้อมิง

“ทำไมละครับ ปกติผมเห็นนอนไวตลอด เป็นไรเอ่ย :)” ยิ้มมิง

กยูยิ้มด้วยความอ่อนโยน

“ไม่รู้! แต่นอนไม่หลับ…” จองฮันทำหน้ามุ้ย 

“ไม่เอาไม่ดื้อนะครับ ฟอด!” 

“อื้อ นิสัยไม่ดี มาหอมคนอื่น! นี้ๆ ฮึ้ยยย” จองฮันบีบแก้มเขาไปชุดใหญ่ หมั่นเขี้ยว!!

“ฮะๆ พอแล้วครับเจ็บนะครับ ทำไมไม่ยอมนอนละ ปกติผมกลับมาพี่ก็หลับทิ้งผมตลอด?” ใช่ส่วนมากเขาหลับทิ้งอีกคนตลอด 

แต่มันไม่ใช่วันนี้ ตอนนี้ นึกแล้วหงุดหงิด! 

“ไม่รู้ นอนไม่หลับแต่อยากนอน มานอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ” พลางส่งสายตาอ้อนไปให้มิงกยู เขารู้ว่ามิงกยูจะแพ้ลูกอ้อนเขาเสมอ เพราะว่าจองฮันน่ารักไงละ!!

“เฮ้ออ ครับๆได้ครับ” มิงกยูจัดการพับจอคอมลง และจับมือเล็กพาคนพี่เข้าห้องนอน กะว่าจะทบทวนสะหน่อยคงไม่แล้วละเพราะ

คนดื้อของเขาไม่ยอมนอนสะที 

มิงกยูและจองฮันย้ายมาอยู่ด้วยกันตอนเข้าปีที่2 ที่คบกัน มิงกยูมักจะกลับห้องหลังจองฮันเพราะเขาชอบมีงานทำที่คณะบ่อยๆ

ทำให้คนเป็นพี่หลับทิ้งเสมอ แต่เขาก็จะมีเวลาให้กันและกันทุกๆวันหยุด หรือพักกลางวัน ถึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันบ่อย แต่รักเราไม่เคย

จางหายเลย 💕

“มานี้มา เด็กน้อย~” จองฮันคิ้วกระตุก ใครเด็กน้อย ฉันพี่แกสอง

ปีเลยนะ! แต่ก็เดินไปในอ้อมกอดอยู่ดี 

“ทำไมไม่ยอมนอน หื้มๆ รอผมอยู่รึเปล่าเอ่ย?” มิงกยูถามพร้อมเอาจมูกของเขามาถูกับของผมเบาๆ อื้ออ ไม่ชิน ยังเขินอยู่ดี 

จองฮันหน้าแดง

“ฮะๆ เขินหรอ ไม่เอานะครับ ผมนึกอะไรออกแล้วว่าผมจะทำให้พี่หลับยังไง” 

“?” เขาสงสัย เวลาเขานอนไม่หลับมิงกยูมักมีวิธีทำให้เขาหลับเสมอเช่น เล่นกีตาร์ หรือหยิบตำราหนังสือผมขึ้นมาอ่านด้วยกัน

สองบรรทัดเท่านั้นแหละครับ หลับสนิท…

กุกกักๆ 

“อะเจอแล้ว มามะปะป๊ามิงจะอ่านนิทานให้ฟังนะครับหนูฮันนี่~” นี้เขาไปเอาหนังสือเด็กมาจากไหนเนี้ย ฮะๆ เอาสิครับเล่นมาเล่นกลับ

“เรื่องไรฮับ!!” จองฮันเอนหัวไปที่ไหล่หนาของคนข้างๆ อบอุ่นเขารู้สึกแบบนั้น

“เรื่องของPeppa pigครับ เห็นชอบนอนดูเวลารอผมนิ^^” เขารู้ รู้ว่าจองฮันชอบอะไร

จุ๊บ !

เบาๆที่ปากบางก่อนจะเริ่มเปิดหนังสือและเล่าให้คนเป็นพี่ฟัง เหมือนการเล่าให้เด็กตัวเล็กๆฟัง เริ่มตอนแรกคนเป็นพี่ตื่นเต้นและมองตาม

ตลอด พอผ่านไปไม่กี่นาทีเสียงชอบถามนั้นนี้เริ่มเงียบลง 

อ่าว...หลับสะแล้ว 

หนูฮันนี่ของเขาเข้าสู่โลกแห่งความฝันไปก่อนเขา มิงกยูจัดการปิดหนังสือ จัดท่านอน ปิดไฟหัวเตียง พร้อมกับดึงคนตัวเล็กข้างๆมา

กอด 

ฟอด! 

ที่กลางกระหม่อมอีกครั้ง “ฝันดีนะครับเด็กน้อย” จองฮันขยับตัวเล็กน้อยก่อนมุดเข้าสู่อกแกร่ง 

คืนนี้คงนอนฝันดีแล้วละ…🌟

ปล. เย้เรื่องที่สองแล้วว วันนี้มีพี่เมทซื้อหนังสือการ์ตูนมาให้เลยมีไอเดียรีบพิมเลย ยังไงก็ขอบคุณมากๆที่แวะเข้ามาอ่านน้า เลิฟๆ อยากได้แท๊กแต่ยังคิดไม่ออก ช่วยได้นะแหะๆ 🐶💕🐰

[ OS ] ↠so sleepy 💤 (minhan)

💤   คนอะไรชอบหนีไปนอน  เฉลยคนแบบจองฮันไง!!  💤 

.

.

.

01.30 am

"โอเคดีมาก วันนี้พอแค่นี้ก่อนกลับหอได้!!"

เสียงลีดเดอร์ประจำวงดังขึ้นหลังจากพวกเราซ้อมเต้นกันเสร็จ เมื่อยเป็นบ้า ผมทำการกวาดของลงกระเป๋าทั้งหมดพร้อมกับสอดส่องสายตาหาร่างบางเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนของผม หายไปไห
หายไปตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนแล้ว
"นี้ นูเห็นพี่จองฮันมั้ย?"
"ไม่นิ นึกว่าบอกแกก่อนออกไปไหนอีก" วอนนูทำหน้างง อ่าวไม่บอกอะไรแล้วหายไปไหน ผมควานหามือถือต่อสายหาพี่จองฮันทันทีีแอบไปนอนที่ไหนนะ ไม่ต้องงงหรอกครับ นี้คือเรื่องปกติที่พี่เขาจะหายไปๆมาๆพี่เขาหนีไปนอน นั้นแหละครับ เป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ แต่พอกลับมา
กลับทำได้ดีสะงั้น ละใครหน้าไหนจะไปขัดพี่แกได้ละ

เครื่องมือสื่อสารยังทำหน้าที่ของมันส่วนผมก็ลองเดินหาแถวๆห้องซ้อม ห้องน้ำ ห้องอัดเสียง...ไม่มี
หายไปไหน รับมือถือหน่อยสิครับพี่จองฮัน
"เจ้ามิง หาไอ่ฮันใช่ปะ ฝากหาละตามมันกลับหอหน่อยนะ คืนนี้พี่ไม่กลับ ฝากดูหอด้วย ใจมาก ฮี่ๆ" 
ผมพยักหน้าเบาๆกลับไป ครับคุณหัวหน้า คงจะเฝ้าพี่จีฮุนอีกละสิ ก็ดีทั้งห้องจะได้เหลือผมและพี่จองฮัน ว่าแต่พี่เขาหายไปไหนเนี้ย เดินจะครบทุกที่ที่พี่เขาชอบแอบหลับแล้วนะ

[อื้ออออออ  ชั้น1] เสียงงัวเงียๆกรอกตามสายมา อ่า ให้ได้งี้สิ 

ตึก ตึก ตึก ผมรีบวิ่งลงบันได ชั้น 1 มันมีที่ให้นอนตรงไหนกันครับนางฟ้าของผม มีแต่ของที่แฟนคลับให้ ที่จอดจักรยาน ที่ทำเครื่องดื่ม ละอีกสองสามอย่าง เอ.... อย่าบอกนะว่า...
ผมเดินไปที่โต๊ะปิงปอง ย่อตัวลงก้มมองใต้โต๊ะ 

จ๊ะเอ๋ !! 

จริงด้วย ร่างบางเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนนอนแผ่อยู่ใต้โต๊ะพร้อมหมอนรองคอคู่ใจ จริงๆเลยพี่จองฮันนนนนน :)))

"ตื่นได้แล้วครับนางฟ้า ได้เวลากลับหอแล้วนะ :)" 
"อื้อ รู้แล้วๆ แปปนึงไม่ได้หรอ" อ่า คุณยูนครับ  ใครสอนให้ทำหน้าตามุ้ยๆ ผมชี้ๆ เสื้อผ้าหลวมๆคลานออกมาแบบนี้ละครับ อยากจับกอดให้จมอกตรงนี้เลย
"หาที่นอนได้แปลกเรื่อยๆเลยนะ" ลูบหัวจัดทรงผมให้สักที ผมนิ่มเป็นบ้า หลง...
"ก็ถ้านอนที่เดิมประจำ ไอ่คุปไอ่ชัวก็หาได้ตลอด เปลี่ยนบ้าง" 
"ฮะๆ ครับๆ ยังไงผมก็หาพี่เจอ ปะ กลับหอกัน"ผมยื่นมือไป

หมัม !! 

จองฮันจับเข้าที่แขนเสื้อของมิงกยูแล้วเอาแก้มแนบกับเสื้อทันที

"หื้ม เป็นไรรึเปล่าเอ่ย" ผมหันมองคนตัวเล็ก อ่า น่ารัก อยากฟัด....
"เปล่า ง่วงนอนนนนน"  นางฟ้าก็เอาหน้าถูๆกับแขนผม อย่าสิครับ อยากกอดให้จมจริงๆ  ผมออกตัวเดิน ไปที่รถของผม โดยมีพี่จองฮันที่แทบจะลอยติดมาด้วย ผมใช้เวลาไม่นานในการขับรถ ส่วนรายนั้น นอน นอนอีกครั้ง  ผมอยากรู้จริงๆที่พี่เขาโม้ว่าเรียนเก่งนี้เป็นเรื่องจริงรึเปล่า เห็นแต่หลับตลอด 

"นางฟ้าครับ ถึงแล้วนะ" ผมเขย่าร่างบางเบาๆ ในขณะที่หลับ ขนตาแผสวย และลมหายใจที่สม่ำเสมอ หลับสนิท ไม่มีการตอบสนองใดใด ผมจัดการอุ้มคนเป็นพี่ขึ้นทันที  ตัวเบาจังแหะ ต้องหาอะไรให้กินเพิ่ม

ผมวางนางฟ้าของผมบนโซฟาในห้องให้เบาที่สุด จัดการถอดรองเท้า ถุงเท้า เสื้อกันหนาวออกหมด ตอนนี้ทุกคนในหอคงหลับกันหมดเพราะความเหนื่อยล้า

💋จุ๊บ   ตาทั้งสองข้าง
💋จุ๊บ   เหม่งน้อยๆ
💋จุ๊บ   ปลายจมูก
💋จุ๊บ   แก้นุ่มๆทั้งสอง
💋จุ๊บ   ปากบาง

"อื้ออ อย่ากวนสิเจ้าหมา" จองฮันดันออกเบาๆ 
"นางฟ้าครับ ตื่นแล้วไปอาบน้ำก่อนนอนดีกว่าน้า~ จะได้สบายตัว และหมาตัวนี้อยากกอดเจ้านายจะแย่แล้ว นะครับ นะ~" ผมทำเสียงอ้อน และเอาหัวทุยๆมุดๆ
"อื้อออออ ก็ได้ๆ จริงๆเลย"
"แฮะๆ นางฟ้าครับ คือ...."
"?"
"อาบด้วยนะครับ ^^" ผมลุ้น ครับลุ้น
"อืม ปะ" นี้ผมหูฟาดรึเปล่า ผมรีบวิ่งตามนางฟ้าเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน การอาบน้ำกับนางฟ้านี้มันสวรรค์ชัดๆ อ่า..... 

ระหว่างที่กำลังเตรียมที่นอนให้พร้อมอยู่
"นางฟ้าครับ"
"หื้ม มีไรเอ่ยหมาน้อย^^" จองฮันยิ้ม ยิ้มที่สามารถฆ่าคนได้ น่ารัก... 
"ทุกครั้งที่พี่หลับพี่หลับจิงจังตลอดเลยรึเปล่าครับ?"
"อ่า ทำไมถึงถามละ?"
"ก็ผมสงสัย  ที่เคยบอกว่าพี่นอนเวลาเรียนแต่พี่สอบได้ งี้อะ แถมผมไม่ค่อยเห็นพี่อ่านหนังสือด้วย"
"ฮะๆ เจ้าหมาน้อย ถึงพี่หลับแต่ไม่ได้สนิทเสมอไปนะ ยกเว้นแต่...." เขาหรีตามองผมเบาๆ
"แต่อะไรละครับ มานี้เลยพร้อมนอนแล้ว" ผมอ้าแขนรอนางฟ้าของผมเดินเข้ามา
"ยกเว้นแต่นาย นายคนเดียว" ผมทำไมกัน ผมทำอะไร
"ทำไมหรอครับ หื้ม จุ๊บ" เบาๆที่หน้าผากมน พร้อมกับเกี่ยวเอวบางมากอดไว้แน่น มิงกยูชอบ ชอบกลิ่น ร่างกาย พี่จองฮัน 
"เปล่า นอนกันเถอะพี่ง่วงแล้วเอาหัวมานี้!" จุ๊บลงกลางหัว 
"แอบหนีไปนอนมายังไม่หายอีก นอนเยอะจริงๆเลย ฮะๆ อย่าดิ้นสิครับ" จองฮันทำหน้ามุ้ย น่ารัก...
"ก็นอนแต่ไม่สนิท... ถ้า..." 
"ถ้าอะไรครับ?" 
"...ไม่มีมิงกยู"  จองฮันพูดเบา แต่คนฟังกลับรู้สึกมันดังอยู่ในหัว อ่า...นางฟ้าจะขังหมาไม่ให้ไปไหนใช่มั้ยเนี้ย บอกเลยครับว่าหลง
"จริงหรอครับ ไหนมาจุ๊บๆก่อนนอนหน่อย ผมอยากฟัดพี่มากนะรู้มั้ย แต่ขอผ่านช่วงนี้ไปก่อนนะ เพราะพี่เหนื่อยมากๆ ผมเหมือนกัน แต่ยังไงก็สู้ๆนะครับ เพื่อกะรัตที่น่ารักและผม^^"  จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ และจุ๊บไล่ตามโครงหน้าสวย ความอบอุ่นแผ่ไปทั้งเตียงนอน อ้อมกอดอบอุ่นทำให้จองฮันมุดหน้าเข้าหาอกแกร่ง มิงกยูกระชับอ้อมกอดอย่างหวงแห่ เพียงเสี่ยววินาทีทั้งสองจมลงสู่ราตรีที่ยาวไกล
.
.

"ฝันดีนะ" จองฮันบอกเบาๆ 
ฟอด! ที่กลางกระหม่อมเป็นคำตอบ

.
.
มิงกยูจะรู้มั้ยว่าจองฮันจะนอนหลับสนิทได้เพราะมิงกยูทั้งๆที่เขาเป็นคนหลับยาก พยายามนอนตลอดเวลาแต่เพียงไม่กี่การกระทำของเด็กร่างโตทำให้เขาหลับสนิท




----แถม----- 


"ไอ่ฮันเมื่อเช้ากูกลับไป เห็นกอดกับมิงกลมเลยน้าา นอนไม่พอหรอจ๊ะ" เสียงล้อเล่นตามฉบับเอสคุปดังมาแต่เช้า เฮ้อออ
"ยุ่ง!!" ผมตอบกลับไปและกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"ไรหว๊า พอได้ทีละเอาใหญ่ เหม็นโว้ย" 
"พูดมาก ทีในห้องอัดเสียงนะ..."
"เงียบเลยคุณยูน ขอโทษครับไปละครับ"คุปบ่นแล้วเดินจากไป อย่าอย่าให้จองฮันคนนี้แฉเรื่องมันบ้างละกัน เห็นผม นอนๆแบบนี้แต่ผมรับรู้หมดนะครับ ในห้องอัดเสียงอะ 

แอบหลับแปปเดียวได้เรื่องมาใหม่เลย อิ



ปล.เป็นเรื่องแรกน้า ฝากด้วย คำแปลกๆหรือไงติได้นะ แต่งตอนตี1 เบลอๆหน่อย เราคือเรือผีที่ไม่จม รักส์