เมื่อวานวันเกิดคุณยุนจองฮัน พี่ชายตัวเล็กข้างบ้านของผม
มีการจัดงานเล็ก ๆ ที่สนามหน้าบ้านเค้กหนึ่งก้อนพร้อมกับเสียงร้องเพลงจากเพื่อน พี่
น้อง ครอบครัวและผมเป็นหนึ่งในนั้นที่เข้าไปแสดงความยินดี
.
วันเกิดนางฟ้า 1004
.
เมื่อคืนในงานวันเกิดก็มีการฉลองเล็กน้อยพอเหมาะ
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่ได้ทำในวันเกิดปีนี้ของพี่เขาคือ การให้ของขวัญ ที่ผมมักจะให้พี่เขาเสมอทุกปี
เราเจอกันครั้งแรกตอนผมอยู่มอต้นพี่เขาอยู่มอปลายพี่ชายข้างบ้านที่ไว้ผมยาวเดินไปกลับโรงเรียนด้วยกันทุกวันพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด
ความรู้ และความรู้สึกกัน จนเมื่อสองปีที่ผ่านมาเราคบกันผมมอปลายและพี่มหาลัย
มหาลัยไกลจากบ้านแต่พี่เขายอมไปกลับมหาลัยเพื่อให้เราเจอกันทุกวันเหมือนเดิม
ยกเว้นช่วงสอบที่พี่เขาจะไปค้างกับเพื่อน จนปีนี้ผมสอบเข้ามอเดียวกับพี่เขาได้อยากบอกให้ชื่นใจเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อคืนแต่ผมกลับไม่ได้ทำมันเพราะเอาแต่มองหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั้นตลอดงาน
.
.
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมยุ่งกับการเก็บของและกำลังทำเวลาเพื่อออกไปพบพี่ชายข้างบ้าน
ที่นัดกันไว้ตั้งแต่เช้าว่าอยากเจอ เมื่อวานลืมให้ของขวัญทักมางอแงแต่เช้าเลยว่าปีนี้ไม่มีอะไรให้
.
แสงแดดอ่อนยามเย็นอบอุ่น รับกับใบหน้าหวานที่อยู่ตรงหน้า
“พี่จองฮันครับ ไปกินข้าวกันมั้ย?”
“ไปสิ” รอยยิ้มที่ส่งผ่านมาช่างน่ารักเหลือเกิน
“พี่อยากกินอะไรผมเลี้ยงเลย
ย้อนหลังวันเกิดนะครับ”
“จริงนะ พี่เลือกเลยนะ”
คนตัวเล็กข้างๆออกแรงบีนแขนผมเพื่อให้เดินตาม
“มิงกยู ขอมือ” เสียงเล็ก ๆตรงหน้าเอ่ยพร้อมกับแบมือ
ผมรีบทำตามคำสั่ง
“อ่ะ”
“มือครับมือ ไม่ใช่คางเจ้าหมาโง่”
ได้รับกำปั้นน้อย ๆมาหนึ่งทีพอใจละครับแกล้งวันละนิด ชีวิตจะได้สดใส ผมกำมือเล็กที่กำลังกึ่งลากกึ่งดึงเข้าร้านอาหารที่อยู่ตรงหน้า
ร้านอาหารโทนสีน้ำตาลอ่อน เข้ากับชุดโต๊ะเก้าอี้สีเข้ม คนตัวเล็กตรงหน้าสั่งอาหารให้เราทั้งคู่ ผมทำหน้าที่นั่งมองคนตรงหน้าจนเพลินตา
“เลิกมองได้แล้ว มองจนจะท้องอยู่แล้ว”
“ถ้าพี่ท้อง ผมจะรับผิดชอบพี่เอง”
“บ้า แล้วทำไมเมื่อวานฮานิไม่ได้ของขวัญงะ”
พร้อมหน้ายู่ที่อยากดึงมาจูบเข้าให้
“มีครับ เนี้ยมีสองอย่างเลยนะ
อยากได้อันไหนก่อน?”
“ทำไมปีนี้มีเยอะ ขอพร้อมกันเลยได้มั้ย?”
“อืมมมมมมมมมมมมม”
“น้า ฮานิเป็นเด็กดีนะ”
สายตาอ้อนวอนนั้น มิงกยูอยากจะละลายอยู่ตรงนี้ นี้สรุปใครพี่ใครน้องครับ ตอบ! อ้อนเป็นกระต่ายน้อยเลยแฟนใครรักตายพอดี
“ครับ ๆอย่างแรกคือผมติดมหาลัยเดียวกับพี่...”
“เย้ ๆดีมากเจ้าหมาน้อย” พร้อมกับลูบหัวคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว
ขยี้จนหัวฟู
“และสอง...” ผมจับมือเล็กขึ้นมากุมลูบหลังมือนิ่มอย่างแผ่วเบา
“...”
ตาใสคนตรงหน้าเหมือนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาแต่มันไม่ใช่
“ย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกันนะครับ” ฮะๆ
คนตรงหน้าหน้าแดงลามไปถึงหูและลำคออย่างรวดเร็วแสดงว่าของขวัญที่ผมให้ถูกใจอย่างแน่นอน
“บอกที่บ้านแล้วหรอ แล้วของที่จะเอาไปละ
แล้วไหนจะนู้นนี้...”
“ไม่มีอะไรต้องห่วงครับผมขอไว้หมดแล้ว ทุกอย่างพร้อม
ขอแค่ตัวพี่แหละครับว่าพร้อมไปด้วยกันรึเปล่า?”
“ทำยังกับจะขอแต่งงาน”
“แต่งได้ก็ดีนะครับ ผมหวง”
“อื้อ”
“แบบนี้แปลว่าตกลงนะครับ”
ฮานิพยักหน้าแรงๆก้มมองที่โต๊ะเหมือนหาอะไรอยู่ แต่กลับมีรอยยิ้มและแก้มแดง ๆนั้น รอยยิ้มที่เราตกลงกัน รอยยิ้มตั้งแต่วันแรกที่เราตกลงคบกันจนถึงวันนี้ยังเหมือนเดิม
มั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลง บรรยากาศในร้านอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่น มองตากันบ้าง
แย่งอาหารของคนตรงหน้ากินบ้าง ยิ้มหัวเราะ แลกเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อกัน
“มิงกยู”
“ครับ?”
แชะ!
“หื้ม ผมคิดค่าถ่ายได้มั้ยครับ?”
“ไม่ให้หรอก แบร่” ผมยิ้มรับคนน่ารักตรงหน้า
ติ๊ง !เสียงแจ้งเตือนจากไอจีดังขึ้น
“ลงรูปกันแบบนี้ไม่เขินแล้ว?”
“กินไปเถอะน่า พูดมาก”
“ครับๆ”
ภาพของมิงกยูพร้อมกับหัวใจสีส้ม ความรักแบบเพื่อน หัวใจสีฟ้า
มั่นคง ซื่อสัตย์
และหัวใจสีแดง ความรัก และโรแมนติก ที่ผ่านมาเราอาดจะไม่ได้หวืหวากันมากรักแบบเรียบง่ายอย่างที่พี่กับผมพึงพอใจ มีกันและกันแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆฮานิรอผมหน่อยนะผมจะโตเป็นผู้ใหญ่ในแบบที่ดูแลพี่ได้อย่างเต็มความสามารถ รักนะครับฮานิของน้องมิง❤
HANI_M : 💛💙💝
จบไปแล้วกับอีกหนึ่งเรื่องเย้ ปรบมือ ฝากด้วยนะคะ ภาษาอาดจะงงๆ หน่อย
วันเกิดปีนี้มิงกยูอัพคลิปจองฮันด้วย ใจบางมากฮืออ 100418
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้า เราจะพยายามอัพเรื่องที่ดองไว้
ช่วงนี้ทำแลปหนักมากไม่มีเวลาเลยฮือ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ😆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น