[ OS ] --- Merry X'mas❄ ( minhan / gyuhan )

ท่ามกลางแสงไฟสีสันประดับตามข้างทาง  ต้นคริสมาสต์สูงใหญ่

เสียงเพลงบรรเลงด้วยความยินดี

 อากาศเย็นแต่ไม่ได้ทำให้เทศกาลนี้น่าเบื่อเลยออกจะทำให้หวนนึกถึงมากกว่า

❄

❄

❄

คริสมาสต์เมื่อสามปีก่อน เราเจอกันหน้าร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย มิงกยูมาในสภาพหิว ส่วนคนพี่มาในสภาพศพเดินได้ ทั้งสองหยิบข้าวปั่นรสเดียวกันทำให้มือชนกันคนพี่ก้มหัวเล็กน้อยด้วยความสติไม่เต็มที่ ส่วนคนน้องสังเกตลอบมองคนข้างๆตัวเล็กราวกับผู้หญิง ผมยาวสีอ่อนตัดกับหน้าหวาน ถ้าไม่ได้ยินเสียงก่อนเขาคงนึกว่าเป็นผู้หญิงไปแล้ว พอกลับบ้านมิงกยูพบว่าคนหน้าหวานที่เจอในร้านสะดวกซื้อคือลูกชายป้าข้างบ้านที่พึ่งจะย้ายเข้ามาใหม่และรู้ชื่อในเวลาต่อมา ‘จองฮัน’ แก่กว่าเขาสองปี

หลังจากวันนั้น เราก็เจอกันบ้างตอนอยู่บ้านคุณป้าข้างบ้านใจดีชอบทำขนมมาให้บ้านเขาชิมบ่อยๆ โดยมารู้ทีหลังว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเป็นคนทำ ฝึกเพราะอยากเปิดร้านกาแฟ เหตุนั้นทำให้มิงกยูกลายเป็นนักชิมขนมให้กับพี่จองฮันไปโดยระเบียบ

 คริสมาสต์เมื่อสองปีก่อนทั้งปีที่ผ่านมาจองฮันฝึกทำขนมมากมายเพื่อที่จะเปิดร้าน ทั้งเข้าเรียนฝึกทำขนมทำกาแฟเป็นบาริสต้าจนเปิดร้านได้สำเสร็จ และน้องชายข้างบ้านของเขาก็เรียนจบพอดี จองฮันจัดปาร์ตี้เล็กๆแสดงความยินดีให้กับมิงกยูพร้อมทั้งมิงกยูที่แสดงความยินดีที่จองฮันเปิดร้านนี้ ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันมีความอบอุ่นเล็กๆกำลังก่อตัวอยู่โดยทั้งสองคนนั้นไม่รู้เลย

ครั้นมิงกยูเริ่มทำงานร้านกาแฟของจองฮันกลายเป็นที่ประจำที่ต้องแวะทุกเช้าก่อนไปทำงานเสมอทั้งตอนเย็นที่รอรับกลับพร้อมกันไม่เว้นแม้แต่วันหยุด กลายเป็นทั้งลูกค้าประจำและคนชิมขนมในร้าน เวลาจองฮันคิดสูตรอะไรออกเขามักจะเรียกมิงกยูมาชิมก่อนเสมอ

คริสมาสต์เมื่อปีที่แล้วอยู่ๆจองฮันก็ถูกน้องชายข้างบ้านจู่โจมตอนเขายื่นแก้วกาแฟยามเช้าให้ที่ร้านเป็นปกติทุกวันยกเว้นวันนี้

“พี่จองฮัน" มิงกยูกุมแก้วกาแฟตรงหน้าพร้อมทั้งกัดริมฝีปากเบาๆ

“หื้ม ไม่รีบไปหรอเดี๋ยวสายนะ" จองฮันจัดผมให้มิงกยูเบาๆ น้องชายตรงหน้าเขาเป็นอะไรกัน

“รีบครับแต่... "

“แต่..? "

 “พี่จองฮัน ตั้งแต่วันนี้ผมจะเริ่มจีบพี่นะครับ! " แล้วออกจากร้านอย่างรวดเร็วคำพูดตรงไปตรงมาของมิงกยูเพียงประโยคเดียว ทำเขาเบลอไปเกือบทั้งวัน

ตกเย็นคนน้องกลับมารับจองฮันที่ร้านพร้อมกลับบ้านด้วยกันเหมือนทุกวันแต่ไม่เหมือนเดิมตรงเขามาพร้อมสตอเบอรี่ช็อตเค้กก้อนเล็ก เข้ามานั่งรอจองฮันเก็บของเสร็จแต่ยังไม่ยอมกลับบ้าน ดึงคนพี่มานั่งข้างๆ

“ที่ผมพูดไปเมื่อเช้าเรื่องจริงนะครับ" มิงกยูจ้องตาจองฮันมองเข้าไปในตาหวานๆนั้น

 สุดท้ายก็เป็นจองฮันที่หลบตาก่อน

“อื้อ"

“ห้ามรังเกลียดผมนะ"

“อื้อ"

“ถ้าตกลงให้ผมจีบพี่ กินเค้กที่ผมซื้อมาให้หน่อยสิครับ" ยื่นช้อนเล็กให้คนข้างๆที่เอาแต่นั่งก้มหน้า จองฮันรับช้อนมาแล้วตักเค้กเข้าปากเงียบๆ ความหอมของครีมนมที่ไม่หวานมากและความเปรี้ยวจากสตอเบอรี่ตัดกันพอดีในปากทำให้จองฮันผ่อนคลายลงยอมมองตาคนข้างๆ เอาเข้าจริงเขาไม่รู้หรอว่าความรู้สึกที่เขามีให้มิงกยูเปลี่ยนไปตอนไหน ตอนเจอกันทุกวัน ตอนทำขนมแล้วมีคนมานั่งเฝ้าส่งไปซื้อวัตถุดิบ ลุ้นทุกครั้งที่ลองทำเมนูใหม่ๆไปด้วยกัน หรือตอนที่เขาทำของหวานเครื่องดื่มไปเสริฟคนที่นั่งเครียดอ่านหนังสือในห้องนอนคนข้างบ้านกันแน่ นั่งเฝ้าด้วยบ้างหลับบ้างหรือพาออกไปคลายเครียดเดินเล่นที่สวนของหมู่บ้าน แต่ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันมันมักจะอบอุ่นเสมอ แม้แต่ร้านเล็กๆแห่งนี้ ที่มิงกยูมีส่วนช่วยออกแบบและตกแต่งมันเป็นทั้งแบบที่จองฮันและมิงกยูชอบ รสชาติขนมเครื่องดื่มที่มีมิงกยูเป็นเบสสะส่วนใหญ่ น้องชายข้างบ้านมีอิทธิพลต่อชีวิตเขามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรนะ

คริสมาสต์ปีนี้ มิงกยูและจองฮันตกลงเป็นแฟนกันเมื่อหิมะแรกที่ผ่านมาทำให้เทศกาลแห่งความสุขปีนี้ของพวกเขามีความสุขมากขึ้นอีกเท่าตัว ทั้งคู่ตกลงย้ายออกมาอยู่บ้านด้วยกันเป็นบ้านหลังกำลังพอดีที่มีครัวขนาดใหญ่ให้จองฮันได้ลงมือทำอะไรถนัด มีมิงกยูเป็นคนชิมเสมอ หรือในบางครั้งก็สลับกัน ตอนจองฮันตกลงคบกับมิงกยูแบบจริงจังเขาได้ค้นพบว่ามิงกยูทำอาหารอร่อยมาก เรื่องขนมหวานยกให้จองฮันส่วนของคาวนั้นต้องยกให้มิงกยู

อีกอย่างที่ค้นพบคือความใส่ใจที่มิงกยูมีให้เขานั้นมากมายจนบางทีก็แอบเขินบ่อยๆ  และมิงกยูมักจะชอบทำตัวเหมือนลูกหมาตัวน้อยที่อ้อนเขาอยู่เสมอ

“ปีนี้เราจะทำอะไรกินดีครับ”

“อยากกินไก่อบน้ำผึ้ง ซุปครีมเห็ด สปาเก็ตตี้ไวท์ซอส แล้วก็มูสสตอเบอรี่"

“กินเก่งจัง รับทราบ`^^ "

“เย้! มิงน่ารักที่สุดเลย J" จองฮันโถมเข้าหาอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นตรงหน้า กอดที่ได้กอดทุกวันไม่เคยทำให้เขาเบื่อเลย

.

.

.

คืนวันคริสมาสต์ ทั้งสองได้จัดงานเล็กๆภายในห้องนั่งเล่นของบ้านที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารและเครื่องดื่มรวมไปถึงของหวานที่มาตบท้ายในค่ำคืนนี้ มิงกยูได้มอบของขวัญให้จองฮันเป็นสร้อยข้อมือรูปเกล็ดหิมะที่จองฮันเคยบอกว่าสวยครั้นที่เดินผ่านหน้าร้านเมื่อหลายวันก่อน

“โอ๊ะ ขอบคคุณมากน้า อยู่ด้วยกันไปทุกคริสมาสเลยนะ! "

“มั่นใจได้เลยครับ ไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก"

“ห้ามทิ้งเลยนะ"

“ครับ Merry Christmas my love♥"

“Merry Christmas♥"

❄

❄

แล้วค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นทั้งจองฮันและมิงกยูที่ผลัดกันมอบให้กันตลอดทั้งคืน 

พรุ่งนี้จองฮันจะมีแรงไปเปิดร้ายมั้ยนะ?

#ไหว้ย่อ กลับมาแล้วว พอดีกลับมาแต่งที่บ้านแล้วหน้าคำก็เด้งกันสนุกเลย พยายามจะลงวันคริสมาสแต่ไม่ทัน เกินมานิดหน่อยเนอะ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณท่เข้ามาอ่านกันนะ ไว้ย่ออีกที ♥

[ OS ] -- Present 🎁 ( minhan / #GYUHAN )

เมื่อวานวันเกิดคุณยุนจองฮัน พี่ชายตัวเล็กข้างบ้านของผม มีการจัดงานเล็ก ๆ ที่สนามหน้าบ้านเค้กหนึ่งก้อนพร้อมกับเสียงร้องเพลงจากเพื่อน พี่ น้อง ครอบครัวและผมเป็นหนึ่งในนั้นที่เข้าไปแสดงความยินดี

.

วันเกิดนางฟ้า 1004

.

เมื่อคืนในงานวันเกิดก็มีการฉลองเล็กน้อยพอเหมาะ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่ได้ทำในวันเกิดปีนี้ของพี่เขาคือ การให้ของขวัญ ที่ผมมักจะให้พี่เขาเสมอทุกปี เราเจอกันครั้งแรกตอนผมอยู่มอต้นพี่เขาอยู่มอปลายพี่ชายข้างบ้านที่ไว้ผมยาวเดินไปกลับโรงเรียนด้วยกันทุกวันพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด ความรู้ และความรู้สึกกัน จนเมื่อสองปีที่ผ่านมาเราคบกันผมมอปลายและพี่มหาลัย มหาลัยไกลจากบ้านแต่พี่เขายอมไปกลับมหาลัยเพื่อให้เราเจอกันทุกวันเหมือนเดิม ยกเว้นช่วงสอบที่พี่เขาจะไปค้างกับเพื่อน จนปีนี้ผมสอบเข้ามอเดียวกับพี่เขาได้อยากบอกให้ชื่นใจเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อคืนแต่ผมกลับไม่ได้ทำมันเพราะเอาแต่มองหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มนั้นตลอดงาน

.

.

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมยุ่งกับการเก็บของและกำลังทำเวลาเพื่อออกไปพบพี่ชายข้างบ้าน ที่นัดกันไว้ตั้งแต่เช้าว่าอยากเจอ เมื่อวานลืมให้ของขวัญทักมางอแงแต่เช้าเลยว่าปีนี้ไม่มีอะไรให้

.

แสงแดดอ่อนยามเย็นอบอุ่น รับกับใบหน้าหวานที่อยู่ตรงหน้า

“พี่จองฮันครับ ไปกินข้าวกันมั้ย?”

“ไปสิ” รอยยิ้มที่ส่งผ่านมาช่างน่ารักเหลือเกิน

“พี่อยากกินอะไรผมเลี้ยงเลย ย้อนหลังวันเกิดนะครับ”

“จริงนะ พี่เลือกเลยนะ” คนตัวเล็กข้างๆออกแรงบีนแขนผมเพื่อให้เดินตาม

“มิงกยู ขอมือ” เสียงเล็ก ๆตรงหน้าเอ่ยพร้อมกับแบมือ ผมรีบทำตามคำสั่ง

“อ่ะ”

“มือครับมือ ไม่ใช่คางเจ้าหมาโง่” ได้รับกำปั้นน้อย ๆมาหนึ่งทีพอใจละครับแกล้งวันละนิด ชีวิตจะได้สดใส ผมกำมือเล็กที่กำลังกึ่งลากกึ่งดึงเข้าร้านอาหารที่อยู่ตรงหน้า ร้านอาหารโทนสีน้ำตาลอ่อน เข้ากับชุดโต๊ะเก้าอี้สีเข้ม  คนตัวเล็กตรงหน้าสั่งอาหารให้เราทั้งคู่ ผมทำหน้าที่นั่งมองคนตรงหน้าจนเพลินตา

“เลิกมองได้แล้ว มองจนจะท้องอยู่แล้ว”

“ถ้าพี่ท้อง ผมจะรับผิดชอบพี่เอง”

“บ้า แล้วทำไมเมื่อวานฮานิไม่ได้ของขวัญงะ” พร้อมหน้ายู่ที่อยากดึงมาจูบเข้าให้

“มีครับ เนี้ยมีสองอย่างเลยนะ อยากได้อันไหนก่อน?”

“ทำไมปีนี้มีเยอะ ขอพร้อมกันเลยได้มั้ย?”

“อืมมมมมมมมมมมมม”

“น้า ฮานิเป็นเด็กดีนะ” สายตาอ้อนวอนนั้น มิงกยูอยากจะละลายอยู่ตรงนี้ นี้สรุปใครพี่ใครน้องครับ ตอบ! อ้อนเป็นกระต่ายน้อยเลยแฟนใครรักตายพอดี

“ครับ ๆอย่างแรกคือผมติดมหาลัยเดียวกับพี่...”

“เย้ ๆดีมากเจ้าหมาน้อย” พร้อมกับลูบหัวคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว ขยี้จนหัวฟู

“และสอง...” ผมจับมือเล็กขึ้นมากุมลูบหลังมือนิ่มอย่างแผ่วเบา

“...”  ตาใสคนตรงหน้าเหมือนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาแต่มันไม่ใช่

“ย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกันนะครับ” ฮะๆ คนตรงหน้าหน้าแดงลามไปถึงหูและลำคออย่างรวดเร็วแสดงว่าของขวัญที่ผมให้ถูกใจอย่างแน่นอน

“บอกที่บ้านแล้วหรอ แล้วของที่จะเอาไปละ แล้วไหนจะนู้นนี้...”

“ไม่มีอะไรต้องห่วงครับผมขอไว้หมดแล้ว ทุกอย่างพร้อม ขอแค่ตัวพี่แหละครับว่าพร้อมไปด้วยกันรึเปล่า?”

“ทำยังกับจะขอแต่งงาน”

“แต่งได้ก็ดีนะครับ ผมหวง”

“อื้อ”

“แบบนี้แปลว่าตกลงนะครับ”

ฮานิพยักหน้าแรงๆก้มมองที่โต๊ะเหมือนหาอะไรอยู่ แต่กลับมีรอยยิ้มและแก้มแดง ๆนั้น รอยยิ้มที่เราตกลงกัน รอยยิ้มตั้งแต่วันแรกที่เราตกลงคบกันจนถึงวันนี้ยังเหมือนเดิม มั่นคงและไม่เปลี่ยนแปลง บรรยากาศในร้านอาหารเต็มไปด้วยความอบอุ่น มองตากันบ้าง แย่งอาหารของคนตรงหน้ากินบ้าง ยิ้มหัวเราะ แลกเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อกัน

“มิงกยู”

“ครับ?”

แชะ!

“หื้ม ผมคิดค่าถ่ายได้มั้ยครับ?”

“ไม่ให้หรอก แบร่”  ผมยิ้มรับคนน่ารักตรงหน้า

ติ๊ง !เสียงแจ้งเตือนจากไอจีดังขึ้น

“ลงรูปกันแบบนี้ไม่เขินแล้ว?”

“กินไปเถอะน่า พูดมาก”

“ครับๆ”

           ภาพของมิงกยูพร้อมกับหัวใจสีส้ม ความรักแบบเพื่อน หัวใจสีฟ้า มั่นคง ซื่อสัตย์

และหัวใจสีแดง ความรัก และโรแมนติก   ที่ผ่านมาเราอาดจะไม่ได้หวืหวากันมากรักแบบเรียบง่ายอย่างที่พี่กับผมพึงพอใจ มีกันและกันแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆฮานิรอผมหน่อยนะผมจะโตเป็นผู้ใหญ่ในแบบที่ดูแลพี่ได้อย่างเต็มความสามารถ รักนะครับฮานิของน้องมิง❤

HANI_M :   💛💙💝

จบไปแล้วกับอีกหนึ่งเรื่องเย้ ปรบมือ ฝากด้วยนะคะ ภาษาอาดจะงงๆ หน่อย 

วันเกิดปีนี้มิงกยูอัพคลิปจองฮันด้วย ใจบางมากฮืออ 100418

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้า เราจะพยายามอัพเรื่องที่ดองไว้

 ช่วงนี้ทำแลปหนักมากไม่มีเวลาเลยฮือ 

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ😆

[ OS ] -- Hight 👀 ( minhan)

กระทู้ที่1717

‘Seventeen สูงเท่าไรกันบ้างคะ เห็นบอกมิงกยูสูงมากๆ? ’

ความคิดเห็นที่3

180++ เลยค่า แต่อูจีเตี้ยสุดน่ารักน่าม้วนเข้าปาก♥

ความคิดเห็นที่13

ก็ไล่ๆกันนะคะ  ไมค่อยแน่ใจ แต่ 95 ไลน์สูงเท่าๆกันหมดเลย

ความคิดเห็นที่17

มีตั้งแต่ 164-186 เลยจ้า

ความคิดเห็นที่54

ถ้าเรียงก็ มิง-/จุน+วอนนู/-เวอร์นอน-/ดีเค+น้องแปด/-/โฮชิ+คุป+จองฮัน/-โจชัว-/ดีโน่+ซึงกวาน/-อูจี

ความสูงก็ 186-182-180-179-178-177-174-164+1 ประมานนี้ครัชช

ความคิดเห็นที่64

อยากรู้ด้วย +++ ปักหมุด

.

.

.

ความคิดเห็นที่1004

อยากสูงเท่าคางมิงจังจะได้งับคออ๊ายย

.

คนนั่งอ่านถึงกับสำลักน้ำลายเบาๆ ฮะๆ ละเขาสูงประมานไหนของคนเป็นน้องกันนะ

.

.

.

แรงกระตุกเบาๆที่แขนเสื้อทำให้คนทำลังล้างมืออยู่หันไปมอง

         “มีไรรึเปล่าครับ พี่จองฮัน?”

         “...”

ไร้เสียงตอบรับ แต่กลับทำเขาขมวดคิ้วมากกว่าเดิมเมื่อคนตัวบางด้านหน้าขยับเข้ามาจนชิดทำให้ได้กลิ่นอ่อนๆประจำตัวลอยมาประทะจมูก

         “เท่าคาง อืม...”

         “กำลังคิดจะทำอะไรครับ หื้ม?”

มองคนที่ตัวเล็กกว่า พร้อมกวาดแขนยาวของตนรอบเอวคนตรงหน้า คิดจะทำอะไรกันแน่

         “เปล่าสะหน่อย แค่คิดว่า...”

         งับ! คางคนสูงกว่าตรงหน้า

         “อ๊ะ...”

คนเป็นพี่เขาคิดอะไรอยู่ ทำแบบนี้ มิงกยู ก็ไม่ใช่หินไม่ใช่ปูนที่จะทนคนน่ารักตรงหน้าได้นานหรอก

         “อยากได้อะไรครับ?”

         “มิงสูงเท่าไรทำไมเค้าตัวเท่าคางมิงเอง...” คนเป็นพี่พูดพร้อมเอานิ้วเล็กๆจิ้มที่อกเขาเล่น

         “ไม่บอกครับ แต่เราต่างกันแปดเซน”

         “แปดเซน?” พร้อมกับเงยหน้ามองคนเป็นน้อง ในใจนึกอยากจะถามต่อแต่กลับหยุดลงเมื่อรับสัมผัสอุ่นจัดที่ริมผีปาก อ่อนหวาน นุ่ม เหมือนจะละลายกองอยู่ตรงนี้

         “อื้อ” เริ่มส่งเสียงเมื่อหายใจตามร่างสูงตรงหน้าไม่ทัน แค่นึกอยากจะมาถามว่าสูงเท่าไร สงสัยเพราะไม่ค่อยทันสังเกตว่าตนเองสูงเท่าไหล่ของคนข้างๆ ชอบสนใจแต่แววตาใสนั้นและ เสียงพูดที่อบอุ่นเสมอ

         “ไม่สงสัยแล้ว...” สมองว่างเปล่า

         “ไม่แล้วหรอครับ ละที่มางับคางคนอื่นนี้จะรับผิดชอบยังไงเอ่ย” พร้อมกับกระชับอ้อมกอด คนตรงหน้า อบอุ่นจนไม่อยากขยับตัว

         “วันนี้นอนเตียงมิงกยูก็ได้” ตอบพร้อมกับหลบตาคนตรงหน้า รู้สึกแก้มเขาจะเห่อร้อนขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

         “ดีครับ ถึงพี่ไม่บอก ผมก็ไม่ให้ไปนอนที่อื่นหรอก” คลายอ้อมกอด จับมือนิ่มคนเป็นพี่พากันไปห้องนอนคนน้อง ไม่สิของเราเรียกแบบนี้จะถูกสะมากกว่า

.

ตั้งแต่ย้ายหอใหม่ที่กว้างกว่าเดิมเขาจัดการดึงนางฟ้าของวงมาไว้ในการครอบครอง ถึงจะมีเตียงเดี่ยวสองเตียงในห้องเขาก็มักจะอ้อนนอนกับคนเป็นพี่เสมอ ใช่เขาเป็นเด็กร่างยักษ์ สูง ส่วนคนเป็นพี่เหมือนจะตัวใหญ่แต่กลับบาง สูงระดับคางเขาทำให้เค้าแอบมองคนที่นอนซบอกเขาได้อย่างสบายๆ ส่วนเรื่องความต่างของส่วนสูงนะหรอ ที่เขาบอกไปแปดเซนมันก็ประมานนั้น แต่หากลองนำเลขแปดมานอนตะแคงข้างจะทำให้เป็น อินฟินิตี้ ที่แปลว่าไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนความรักของเราทั้งคู่ ฮะๆ อาดจะไม่เกี่ยวกัน แต่คุณคงเคยได้ยินสินะครับว่า ความสูงไม่มีผลต่อแนวราบหนะ...

แถม      

มิงกยูมองคนตัวเล็กตรงหน้า เล็กมากๆ เล็กกว่าพี่จองฮันแต่กลับทรงอิทธิพลมากๆ กลมๆ ก้อนๆ ขาวๆ ยิ้มทีนึกว่าปลากระเบน

           “ร้องใหม่” คำเดียวแต่กลับทำให้ห้องอัดเสียงเย็นเฉียบ

ผมร้องวนได้สักสามสี่รอบถึงจะโอเค พี่จีฮุนมักจะโหดแบบนี้เสมอแต่พี่เขาน่ารักนะครับ ตัวเล็กนิดเดียวเอง ถ้าผมมองตรงละก็.... แค่หัวยังไม่เห็นเลยไม่ใช่ระดับสายตาชัดๆ อย่าให้พี่เขารู้ละว่าผมนินทา เดี๋ยวมาอัดอีกทีผมอาดจะกลายเป็นผีเฝ้าห้องอัดเป็นได้....

.

.

           “มิงกยูคนเห็นแก่ตัว”

           “แค่เขาสูงอะนะ”

           “อื้อ”

           “ไม่เป็นไรนะตัวแค่นี้อะดีแล้ว น่ารักจนรักไม่ไหวแล้ว”

           “บ้า”

------------------- End ----------------------------

ดีจ้า อยากลงนานมากแต่ไม่ว่างเลยเพราะเราเข้าช่วงสอบพอดี แต่จะพยายามลงเรื่อยๆ เพราะดองไว้เยอะมากๆ  และเราก็จะบอกว่า เราขอใช้แท๊ก #ฟิคแปดเซน เป็นแท๊กฟิคเราเองจ้า เยเย้ เม้นกันได้น้า

เพราะว่าถ้าเอาความสูงมิงลบกะพี่ฮันได้ แปดเซนพอดี

 ละก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ ถึงภาษาจะแปลกๆหน่อยเพราะเบลอๆและกำลังฝึกเขียน

ที่ทิ้งท้ายไว้จีฮุนกับใครไม่รู้วว อิ

[ OS ] -- It's raining ☔ ( minhan/gyuhan)

เสียงฝนที่ตกตลอดทั้งคืน ความชื้นที่เกาะบนใบไม้ ละอองฝนที่ติดกับหน้าต่าง ก้อนเมฆที่ก่อตัวบังแสงแดดที่แทบจะไม่ให้รอดออกมา

.

.

อากาศเย็นลง ลมพัดผ่านมาแบบอ่อนๆ ทำให้บรรยากาศวันหยุดน่านอนอยู่บนเตียงทั้งวัน

.

.

บนเตียงนอนขนาดกลางภายในห้องสีขาวสะอาดตัดกับสีน้ำตาลอย่างลงตัว ผ้าห่มที่ให้ความอบอุ่นกับสิ่งมีชีวิตบนฟูกนิ่ม ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับสบายมากแค่ไหน

Rrrrrrrrrrrrrrrr

       “อื้อ” แขนยาวภายใต้ผ้าห่มยื่นออกไปควานหามือถือที่กำลังสั่น

       “นิ่งๆหน่อยสิพี่จ๋า”

       “มือถือ...” ถามหาทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา

       “นี้ครับ คุยเสร็จแล้วกดปิดเครื่องเลยนะครับ” ผมผยักหน้าเบาๆ

       “ว่า...”

       [นี้คือคำทักทายหรอครับคุณยูน]

“กวน จะนอน” พร้อมแนบแก้มลงบนไหล่กว้างของอีกคน

[ล้อเล่น พรุ่งนี้ค่อยแวะมาละกันนะ ฝนตกไม่อยากออก]

“ถึงไม่บอกก็ไม่ไป จะนอน” 

[ใจร้ายตลอด ครับๆแค่นี้ละครับ]

กดตัดสายพร้อมกับมองเวลาก่อนปิดเครื่องไป ตอนนี้ก็เกือบๆ 9 โมงแต่เขายังไม่หิว และเด็กยักษ์ของเขาก็ยังไม่ตื่น นอนต่ออีกสักพักคงไม่เป็นไรหรอก

       “มิงกยู...” เอานิ้วเย็นๆไปแตะข้างแก้มของอีกฝ่าย

“ครับ” ตอบรับพร้อมกับจูบเบาๆบนฝ่ามือ

“อื้อ” ขยับตัวเข้ากอดอุ่นๆอีกครั้ง อากาศแบบนี้ใครจะไปอยากตื่นหรือทำอะไรให้เสียเหงื่อกัน

“ถ้าตื่นอีกที ลงไปกินข้าวกันนะพี่จองฮัน เดี๋ยวผมทำให้” ลูบหัวคนในกอดเบาๆ กระชับกอดอีกครั้งให้มั่นใจว่าคนในกอดนอนสบายมากที่สุด

“อื้อ” สติของจองฮันตอนนี้กำลังจะหายไปเพราะความเย็นรอบๆตัวและอ้อมกอดที่อบอุ่น นอนต่อก็แล้วกัน

.

.

เสียงฝนชุดใหม่ที่กำลังเริ่มตกมาอีกครั้งทำให้สองสิ่งมีชีวิตบนฟูกกอดกันแน่นกว่าเดิม คงนอนต่ออีกนานเลยละ ถ้าท้องไม่ร้องหิว

⛆ ⛆ ⛆

.

.

“พี่จะกินซุปมิโซะมั้ยอะ?” พ่อบ้านมิงกำลังเร่งมือทำอาหารบ่าย? อย่างขยันเพราะไม่นาทีที่แล้วเค้าตื่นมา พบว่า อากาศน่านอนเหมือนเดิมแต่ท้องกำลังประท้วงและคนเป็นพี่นั่งตาแป๋วมองตาที่สื่อมาว่าหิว เขาเลยรีบวิ่งมาเร่งมือทำอาหารไปเสริฟ ยังกับทาสแมวแหนะ

“เอาฮะ” เสียงที่น่ารักตอบกลับมาพร้อมเจ้าตัวที่โผล่มาช่วยอีกแรง

ไม่นานกับข้าวก็เสร็จทั้งหมด ทั้งสองจัดการอย่างรวดเร็วและเป่ายิงฉุบแบ่งกันล้างจานเหมือนเดิม

“นอนต่อเนอะ มิงๆหมาน้อย คิๆ” 

“ครับ^^” 
จองฮันยิ้มตาหยี่พร้อมกับวิ่งกลับไปที่ห้องทิ้งตัวลงบฟูกนิ่ม วันนี้เขารักที่นอนมากที่สุด แต่เด็กยักษ์คงไม่ให้นอนง่ายๆหรอกเพราะเดี๋ยวกรดไหลย้อน หาอะไรออกแรงทำกันดีกว่านะครับพี่จ๋า....

มาแล้ววว แก้แล้วแก้อีก หนังสือกองเป็นตั้งไม่ยอมอ่าน ฮือ 

สั้นๆในคืนฝนตกนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ยังไงก็ฝากด้วย 

และติชมได้ที่ #ฟิคแปดเซน 

 หวังว่าจะมีวูบต่อไปปปปปป :3

[ OS ] --With U 😇 ( minhan )

00.15 a.m.

ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่ บนเตียงสีขาวสะอาดตัดด้วยผ้าห่มสีดำสนิทมีสิ่งมีชีวิตร่างบางกำลังพยายามนอนหลับภายในคืนนี้แต่…

นอนไม่หลับ เขานอนไม่หลับ ปกติต้องนอนไวกว่านี้สิ ทำไมวันนี้นอนไม่หลับ

พลิกตัวครั้งที่หนึ่ง…

ครั้งที่สอง…

 

สาม…

ไม่หลับโว้ย! หงุดหงิด จองฮัน ลุกขึ้นมานั่งด้วยความหงุดหงิด พลางมองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิท แต่กลับมีแสงลอดผ่านมาเล็ก ทำให้รู้ว่าอีกคนกลับมาแล้ว

แกร๊ก

เขาเดินไปหาสิ่งมีชีวิตที่อยู่ร่วมกันด้วยสลิปเปอร์ฉลาม

“มิงกยู เรานอนไม่หลับ ._." จองฮันเดินคอตกเดินไปจับแขนเสื้อมิง

“ทำไมละครับ ปกติผมเห็นนอนไวตลอด เป็นไรเอ่ย :)” ยิ้มมิง

กยูยิ้มด้วยความอ่อนโยน

“ไม่รู้! แต่นอนไม่หลับ…” จองฮันทำหน้ามุ้ย 

“ไม่เอาไม่ดื้อนะครับ ฟอด!” 

“อื้อ นิสัยไม่ดี มาหอมคนอื่น! นี้ๆ ฮึ้ยยย” จองฮันบีบแก้มเขาไปชุดใหญ่ หมั่นเขี้ยว!!

“ฮะๆ พอแล้วครับเจ็บนะครับ ทำไมไม่ยอมนอนละ ปกติผมกลับมาพี่ก็หลับทิ้งผมตลอด?” ใช่ส่วนมากเขาหลับทิ้งอีกคนตลอด 

แต่มันไม่ใช่วันนี้ ตอนนี้ นึกแล้วหงุดหงิด! 

“ไม่รู้ นอนไม่หลับแต่อยากนอน มานอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ” พลางส่งสายตาอ้อนไปให้มิงกยู เขารู้ว่ามิงกยูจะแพ้ลูกอ้อนเขาเสมอ เพราะว่าจองฮันน่ารักไงละ!!

“เฮ้ออ ครับๆได้ครับ” มิงกยูจัดการพับจอคอมลง และจับมือเล็กพาคนพี่เข้าห้องนอน กะว่าจะทบทวนสะหน่อยคงไม่แล้วละเพราะ

คนดื้อของเขาไม่ยอมนอนสะที 

มิงกยูและจองฮันย้ายมาอยู่ด้วยกันตอนเข้าปีที่2 ที่คบกัน มิงกยูมักจะกลับห้องหลังจองฮันเพราะเขาชอบมีงานทำที่คณะบ่อยๆ

ทำให้คนเป็นพี่หลับทิ้งเสมอ แต่เขาก็จะมีเวลาให้กันและกันทุกๆวันหยุด หรือพักกลางวัน ถึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันบ่อย แต่รักเราไม่เคย

จางหายเลย 💕

“มานี้มา เด็กน้อย~” จองฮันคิ้วกระตุก ใครเด็กน้อย ฉันพี่แกสอง

ปีเลยนะ! แต่ก็เดินไปในอ้อมกอดอยู่ดี 

“ทำไมไม่ยอมนอน หื้มๆ รอผมอยู่รึเปล่าเอ่ย?” มิงกยูถามพร้อมเอาจมูกของเขามาถูกับของผมเบาๆ อื้ออ ไม่ชิน ยังเขินอยู่ดี 

จองฮันหน้าแดง

“ฮะๆ เขินหรอ ไม่เอานะครับ ผมนึกอะไรออกแล้วว่าผมจะทำให้พี่หลับยังไง” 

“?” เขาสงสัย เวลาเขานอนไม่หลับมิงกยูมักมีวิธีทำให้เขาหลับเสมอเช่น เล่นกีตาร์ หรือหยิบตำราหนังสือผมขึ้นมาอ่านด้วยกัน

สองบรรทัดเท่านั้นแหละครับ หลับสนิท…

กุกกักๆ 

“อะเจอแล้ว มามะปะป๊ามิงจะอ่านนิทานให้ฟังนะครับหนูฮันนี่~” นี้เขาไปเอาหนังสือเด็กมาจากไหนเนี้ย ฮะๆ เอาสิครับเล่นมาเล่นกลับ

“เรื่องไรฮับ!!” จองฮันเอนหัวไปที่ไหล่หนาของคนข้างๆ อบอุ่นเขารู้สึกแบบนั้น

“เรื่องของPeppa pigครับ เห็นชอบนอนดูเวลารอผมนิ^^” เขารู้ รู้ว่าจองฮันชอบอะไร

จุ๊บ !

เบาๆที่ปากบางก่อนจะเริ่มเปิดหนังสือและเล่าให้คนเป็นพี่ฟัง เหมือนการเล่าให้เด็กตัวเล็กๆฟัง เริ่มตอนแรกคนเป็นพี่ตื่นเต้นและมองตาม

ตลอด พอผ่านไปไม่กี่นาทีเสียงชอบถามนั้นนี้เริ่มเงียบลง 

อ่าว...หลับสะแล้ว 

หนูฮันนี่ของเขาเข้าสู่โลกแห่งความฝันไปก่อนเขา มิงกยูจัดการปิดหนังสือ จัดท่านอน ปิดไฟหัวเตียง พร้อมกับดึงคนตัวเล็กข้างๆมา

กอด 

ฟอด! 

ที่กลางกระหม่อมอีกครั้ง “ฝันดีนะครับเด็กน้อย” จองฮันขยับตัวเล็กน้อยก่อนมุดเข้าสู่อกแกร่ง 

คืนนี้คงนอนฝันดีแล้วละ…🌟

ปล. เย้เรื่องที่สองแล้วว วันนี้มีพี่เมทซื้อหนังสือการ์ตูนมาให้เลยมีไอเดียรีบพิมเลย ยังไงก็ขอบคุณมากๆที่แวะเข้ามาอ่านน้า เลิฟๆ อยากได้แท๊กแต่ยังคิดไม่ออก ช่วยได้นะแหะๆ 🐶💕🐰