[ SF ] -- Final test [2/3] 🕮 ( minhan / gyuhan )

ทั้งสามคนเพื่อนรักมิงกยูรู้ว่าเขาแอบปลื้มพี่จองฮันหรือแฝดโจชัวคู่แฝดนรก วันเฟรชชี่ที่เขาเข้าทำกิจกรรมอยู่กับพี่กลุ่มทั้งพี่โจชัว ซึงซอล และอูจีทำกิจกรรมไปสักพักใหญ่เมื่อถึงเวลาพักเขาเห็นผู้ชายร่างบางที่ครั้งแรกนึกว่าเป็นผู้หญิงเพราะผมยาวมัดหางม้า วิ่งมาหาพวกรุ่นพี่กลุ่มเขา เหมือนจะแวะเอาของมาให้พี่โจชัว

              “ ขี้ลืมจริงๆ เมทใครเนี้ย”

              “เมทหรือแฝดเอาดีๆ”

              “พูดมากน่า รีบกลับไปได้แล้ว น้องมองหมดแล้ว”

              “ไหนมีคนหล่อให้ส่องบ้างปะ?” วินาทีนั้นเหมือนสิ่งรอบข้างหยุดเคลื่อนไหว เมื่อสายตาของรุ่นพี่หน้าสวยตรงหน้าหันมาสบตามิงกยูรู้สึกเหมือนเวลาเดินช้าลงไปทันตา ตาใสนั้นทำเขาเพ้อ เพียงแค่สบตาเดียวตกหลุมรักไปโดยไม่รู้ตัว

              “หยุดมองได้แล้ว”

              “ทำไมอ่า มองนิดมองหน่อยเอง”

              “แรด”

              “ว่าตัวเอทำไมอ่า แฝด”

              “พอเลย ไปๆ”

              “จี้ใจร้าย”

              “อย่าว่าจี้ รีบกลับเลย นูรออยู่ไม่ใช่หรอ?” จองฮันทำหน้ามุ้ยก่อนจะวิ่งกลับไปหาวอนนูเพื่อนร่วมคณะ เมื่อกี้ที่เขาทอดสายตาไป มีสายตาคู่หนึ่งที่สะกดเขาไว้ ตาสีน้ำตาลเข้มที่เหมือนลูกหมา จองฮันสะบัดหัวไล่ความคิดออกไปแล้วมุ้งหน้ากลับคณะที่อยู่อีกฝั่ง ภายในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าอยากพบเจ้าของสายตานั้นอีก

.

.

.

จากกิจกรรมเช้าลากยาวมาถึงตอนเย็นนั้น ณ เวลานี้ก็ได้จบลงแต่ละคนแยกย้ายกลับ เหลือเพียงไม่กี่คนที่ถูกพี่เรียกไว้ให้มาเป็นหลีด หรือเดือน บางคนก็นัดกันไปต่อ เนี้ยแหละครับ ช่วงมหาลัย มิงกยูถูกเรียกให้ไปคัดตัวจะว่าแค่มิงกยูไม่ได้ทั้งกลุ่มสี่คนโดนหมดแต่พวกเขาก็ได้ปฎิเสธไปเพราะไม่ได้อยากเอาตัวเองเข้าไปร่วมสักเท่าไร

          “อ่าว น้องมิงไม่ลงหรอ เดือนอ่ะ?”

“ไม่ครับ ผมอยากใช้ชีวิตปกติมากกว่า”

“มันไม่ชอบความวุ่นวายครับ” เป็นโฮชิตอบแทน ใช่เขาไม่ชอบความวุ่นวายแต่ความวุ่นวายมักจะวิ่งมาหาเขาเสมอถึงบอกปฎิเสธไปแต่เวลามีงานถ่ายแบบของคณะพี่เขาก็จะเรียกตัวมาอยู่ดี

“อ๋อ พี่ไม่ว่าไรหรอก กินข้าวยังไปพร้อมพวกพี่มั้ย?” ซึงซอลเป็นคนชวน

“จะดีหรอครับ?”

“พวกพี่ไม่พาไปกินเหล้าหรอก กินตามสั่งนี้ละเหนื่อนจะตายแล้ว เห้ยชัวน้องเขาไปด้วยป่ะจี้”

เป็นการชวนไปกินข้าวแบบงงๆ สำหรับเขา แต่เมื่อตกลงไปก็ได้พูดคุยกันแลกคอนแท๊คติดต่อกันทำให้เขาได้สนิทกับรุ่นพี่กลุ่มนี้ไปโดยระเบียบ ตกดึกมิงกยูเข้าไปส่องไอจีพี่โจชัว เลื่อนดูแต่ละรูปไปเรื่อยๆ

              “เอ๋ ?”

ภาพพี่โจชัวกับอีกคนกอดคอกันยิ้มตาหยี คนข้างๆผมยาวพร้อมคอมเม้นจากพี่ซึงซอลว่า แฝดนรก มิงกยูกดฟอลบุคคลที่เรียกว่าแฝดโจชัวในทันที ชื่อจองฮันหรอ น่ารักยันชื่อเลยทีเดียว ตั้งแต่วันนั้นเขามักจะบังเอิญเจอจองฮันบ่อย ๆแต่ในความโชคดีมักมีความโชคร้ายเสมอ เจอแต่ละทีไม่เคยได้ทักทายไม่เคยมีโอกาสได้แนะนำตัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว ได้แต่มองห่าง ๆแม้ว่าบางทีพวกเขาไปกินข้าวพร้อมพวกรุ่นพี่ จองฮันก็จะโผล่มาเพียงแค่แปปเดียว หรืองานถ่ายแบบที่จองฮันโผล่มาไม่นานเช่นกัน อยากทำความรู้จักมากกว่านี้ จวบจนมาถึงเวลาสอบไฟนอล เขาจะพบจองฮันที่ไปอ่านหนังสือตามที่ต่าง ๆ

              อาทิตที่แล้วเจอที่ใต้หอโฮชิ พี่เขาอยู่ไม่ไกลกันเลย นั่งอ่านไปแอบมองไปเวลาจองฮันทำหน้ามุ้ยคิดเลขไม่ออกน่ารักจนอยากเข้าไปนวดระหว่างคิ้วให้

              สี่วันก่อนเขาเจอจองฮันที่โรงหารกลางของมอ สภาพเหมือนไปสู้รบมาหยังไงหยังนั้น หัวฟูนั่งกินข้าวกับรุ่นพี่วอนนูที่กำลังขำเพื่อนตรงหน้า สงสัยคงทะเลาะกับข้อสอบแน่ ๆเลย

              สองวันก่อนเขาไปนั่งให้รุ่นพี่ช่วยติวที่ใต้ตึกวิศวะ พบคนตัวเล็กนั่งคาบดินสอจ้องชีทเรียนไม่วางตา ข้าง ๆมีพี่วอนนูเช่นเดิม เพิ่มเติมคือพี่โจชัว และอูจี ส่วนพี่ซึงซอลนอนราบไปกับพื้นสะงั้น

              และวันนี้ที่เขาตั้งใจมนั่งที่หอสมุด เพราะอากาศข้างนอกมันร้อนมาก มากสะจนอยากพาตัวเองไปอยู่ในถังน้ำแข็ง นั่งอ่านเดี่ยวแยกกับเพื่อนทั้งสามสักพักได้ยินเสียงลากเก้าอี้โต๊ะข้างๆ พอหันไปมองก็พบรุ่นพี่จองฮันนั่งอยู่ กำลังใจมาแบบนี้เขาก็สู้ตายสิครับคืนนี้ นั่งอ่านไปเรื่อย ๆแอบมองเป็นพัก ๆเหมือนโรคจิตเลยมิงกยูบอกตัวเองเบา ๆแต่ก็ทำได้แต่เพียงกลั้นยิ้มต่อไป อ่านไปสักพักใหญ่รู้ตัวอีกทีก็ข้ามวันคนข้าง ๆเริ่มทำหน้าไม่ไหวสะแล้วเขาเลยวางแผนในหัวว่าจะไปเซเว่นสะหน่อยพูดดังนิดหน่อยก็เรียนความสนใจจากโต๊ะข้าง ๆได้เหมือนฝันเลย จะได้รู้จักแล้ว

.

.
.

แอร์ที่กระทบผมสีน้ำตาลอ่อน พร้อมทั้งเสื้ออุ่น ๆกับเวลาที่เดินทางจะเข้าสู่เลข 4 แล้วนั้นทำให้จองฮันตาแทบจะปิดอยู่แล้ว ใช่ว่าหอสมุดจะเปิด 24 ชั่วโมงแล้วจะนอนคาโต๊ะแบบนี้เลยไม่ได้ จองฮันรวบของลงกระเป๋าทั้งหมดง่วง ง่วงมาก มิงกยูที่อยู่ข้าง ๆก็จะกลับเช่นเดียวกันหันหน้าไปถามคนข้าง ๆที่ตาแทบจะปิดกำลังเก็บของอยู่

              “จองฮัน กลับยังไง”

              “วิน...”

              “กลับด้วยกันมั้ยเดี๋ยวไปส่ง” จองฮันหันหน้าไปหาคนข้าง ๆตาจะปิดแล้ว มีคนไปส่งคงจะดีกว่ากลับคนเดียวสมองสั่งการให้พยักหน้ากลับไป

              “ป่ะ” มิงกยูแย่งแฟ้มชีทมาถือ พร้อมคว้ามือจองฮันกระตุกเบา ๆให้เดินตาม เป็นภาพที่เพื่อนทั้งสามได้แต่ยิ้มมุมปาก ส่วนที่เหลือกลับพร้อมหมิงฮ่าว เงี้ยแหละครับพอเจอคนที่แอบชอบเพื่อนก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป

.

.

______________________________________-

ตัดฉับอีกรอบ รออีกตอนน้า อันนี้จะสั้นๆหน่อย ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เม้นกันได้ที่ #ฟิคแปดเซน