“จองฮัน
จองฮันครับ ถึงแล้วนะ”
เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อเขางีบมาได้สักพักจำได้แค่เดินตามรุ่นน้องตัวโตออกมาจากหอสมุดตามขึ้นรถแค่นั้น
เขาลืมตาก่อนจะพบกับดวงตาสีน้ำตาลตรงหน้า
ดวงตาสีน้ำตาลที่เขาหวังว่าสักวันจะพบมันอีกครั้งกำลังอยู่ตรงหน้า
ตาสีน้ำตาลที่เหมือนลูกหมา
“อื้อ
เอาหน้าออกไปเลยนะ”
“เขินหรอ?”
“...”
จองฮันไม่อยากตอบอะไรสักเท่าไร ยังจัดการกับสติตัวเองไม่ได้
แถมความรู้สึกที่ตีขึ้นมาอีก จะเขินหรือจะอะไรกันแน่
แต่ตอนนี้หน้าเขาเห่อร้อนไปหมด อยู่
ๆตื่นมาเจอสายตาที่ติดอยู่ในใจมาตั้งแต่วันนั้น
“รู้หอเราได้ไง”
“ก็เคยเห็นเดินลงมา
มาอ่านหนังสือกับเพื่อนหน่ะ เลยเห็น” มิงกยูเห็นคนตัวเล็กเดินลงมาจากหอนี้
ถัดไปอีกสองซอยก็เป็นคอนโดของเขาแล้ว
“แล้วนายอยู่ไหน?”
“อีกสองซอย
ไปนอนคอนโดผมมั้ย?” พร้อมกับรอยยิ้มแพรวพราว แต่สุดท้ายก็ได้รับฝ่ามือน้อย ๆฟาดเข้าให้
ถือว่าเป็นการเจ็บที่มีความสุข คนอะไรไม่รู้เขินแล้วใช้กำลังเหมือนกระต่ายน้อย
.
.
หลังจากแยกย้ายกันกลับห้องจองฮันก็ได้นึกได้ว่าเสื้อกันหนาวที่ใส่มาไม่ใช่ของตัวเอง
พาตัวเองไปห้องโจชัว แฝดเรียนวิศวะเหมือนมิงกยูต้องรู้จักกันสิ
จะนอนรึยังนะแฝดนี้ก็จะเช้าแล้ว
สุดท้ายก็ตัดสินใจอาบน้ำนอนต้านทานความง่วงมากกว่านี้ไม่ไหวไว้วันหลังแล้วกัน
จองฮันตื่นมาเกือบเที่ยง เพราะมือถือข้างตัวสั่น ควานหาสักพักก็ปัดรับโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอแม้แต่นิดเดียว
“อือ”
ตอบออกไปด้วยเสียงงัวเงียวนี้เขานอนไปชั่วโมง
[ยังไม่ตื่นอีกหรอครับ?] เสียงใครเหมือนจะคุ้นแต่ก็ไม่คุ้น
“กำลังจะตื่น
ใคร?”
ลุกมานั่งขยี้ตาเพื่อปรับร่างกายวันนี้แฝดมีสอบเช้าแน่เลยถึงไม่มาปลุกเขา
จองฮันมีสอบพรุ่งนี้
[น้อยใจได้มั้ยเนี้ย
คนอุส่าไปส่งเมื่อคืน]
“มิงกยู !!”
[ครับๆ ตื่นยังเอ่ยจะแวะรับหาอะไรกินผมสอบเสร็จแล้ว]
“ทำไมต้องมารับด้วย”
[ทำหน้าที่คนตามจีบที่ดีครับ]
“เอ่อ...” อยู่ ๆก็รู้สึกอากาศในห้องร้อนขึ้นมาทันตา นี้เขาหวั่นไหวกับรุ่นน้องที่พึ่งจะบอกชอบได้แค่วันเดียวขนาดนี้เลยหรอ
แฝดอยู่ไหน วอนนูอยู่ไหน ซึงซอล อูจีช่วยจองฮันด้วยหัวใจจะวายแล้ว
[ไม่ตอบ ถือว่าตกลงนะครับ
ถ้าเสร็จแล้วลงมาเลยผมรออยู่ใต้หอนะ] พูดแค่นั้นแล้วตัดสาย
มีอะไรที่เขายังไม่รู้หรือเปล่า ทำไมมิงกยูเข้ามาพูดเหมือนรู้จักเขา หรือเป็นเขาเองที่ไม่ทันสังเกตหรือเปล่าเวลาไปหาแฝดหรืออูจีทำไมเขามองหามิงกยูไม่เจอนะ
ตัวก็ออกจะใหญ่ไหนจะสายตาลูกหมานั้นอีก คิดแล้วปวดหัวรีบไปอาบน้ำแต่งตัว
แต่เดี๋ยวก่อน มิงกยูเอาเบอร์เขามาจากไหน
Line
Hanni_han : เน่ ใครเอาเบอร์กูให้มิงกยู?
SSS.coups : อ่าว ตื่นแล้วหรอ
W. : เมื่อคืนได้ข่าวว่ากลับดึก
Joshua.95 : กินเด็กหรอเราอ่ะ
WZ_U : น้องมาถามหาด้วย
Hanni_han : ตกลงใครให้ไปปปปปป
SSS.coups : กูเอง ทำไม
น้องบอกเสื้อน้องอยู่ที่มึงเลยให้ไป
W. : ซัมติง?
Hanni_han : เงียบเถอะนา
จองฮันวางมือถือไว้อย่างไม่ใส่ใจ
พวกเพื่อนพวกแสบไม่นานจองฮันก็ลงมาพร้อมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มิงกยูที่รัวไลน์ตามอยู่สักพักนี้มิงกยูมีทุกอย่างที่เป็นโลกออนไลน์ของเขาเลยหรอ
ทำไมไม่เคยรับรู้ มิงกยูรับจองฮันออกไปกินข้าวที่ไม่ใช่ร้านอาหารแต่กลับเป็นห้องของเจ้าตัวที่ลงมืออาหารให้กินเอง
เขาค้นพบว่าเจ้าลูกหมาทำอาหารอร่อย แถมคอนโดก็ใกล้สงสัยต้องมาฝากท้องที่นี้แล้วเว ลาแฝดไม่อยู่เพราะเวลามีงานหรืออ่านหนังสือทีโจชัวแทบจะหายกลายเป็นเงา
วอนนูก็อยู่บ้านไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย
“ทำอาหารอร่อยงี้
มาฝากท้องบ่อยๆได้ป่ะ?”
“ได้ถ้าพี่ต้องการ
ฝากอย่างอื่นด้วยก็ได้นะครับ อยู่คนเดียวเหง๊าเหงา”จองฮันหยุดกินเงยหน้ามาสบตากับคนตรงข้ามที่นั่งทำตาใสแป๊วใสเหมือนลูกหมาที่รอเจ้าของเล่นด้วยเป็นที่สุด
“ทำไมหน้าเหมือนลูกหมา....”
“ ? “
“เปล่าไม่มีไร
แล้วรู้จักเราตั้งแต่เมื่อไร” ก้มหน้ากินต่อปกปิดหน้าที่อยู่ ๆก็สึกเห่อร้อนมากสะอย่างนั้น
“วันเฟรชชี่พี่ไม่รู้หรอว่ามีคนมองอยู่
แล้วก็มองมาตลอดแต่พี่ไม่จนใจผม”
“ใครบอกไม่สน แค่ไม่เห็นสายตาแค่นั้นเอง”
ประโยคหลังพูดเบาจนเหมือนบ่นกับตัวเอง
“อะไรนะ?
ไม่รู้แหละไงผมก็จะจีบพี่ ผมรอมานานแล้วนะ” จองฮันหน้าขึ้นมาสบตาอีกครั้ง
คงเป็นครั้งที่สองที่สายตานั้นสะกดเขาเอาไว้ตาสีน้ำตาลเข้มที่มีประกายในนั้น รู้สึกถึงความเอาจริง
นี้เขาคงหน้าแดงไปหมดรู้สึกถึงคามร้อนที่เกิดขึ้นรอบ ๆได้แอร์ห้องมิงกยูเสียแน่ ๆแต่พอมองไปพบหูแดงของคนตรงหน้าเขินไม่ต่างกันสินะ
จองฮันตัดสินใจนั่งอ่านหนังสือที่คอนโดมิงกยูไหน
ๆก็มาแล้วจะได้ไม่ต้องไปมาหอคอนโดแถมได้มือเย็นฟรีอีก มีแต่ได้กับได้
จองฮันนั่งอ่านไปเรื่อย ๆโดยมีหมาตัวใหญ่นั่งอยู่ข้าง
ๆสักพักก็ลุกหายไปในห้องครัวกลับมาพร้อมโกโก้สีเข้มในแก้วมัคใบโตส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายเมื่อกลืนลงคอทั้งรสชาติและกลิ่นทำให้รู้สึกดีไม่น้อย
“ดูแลคนอื่นเก่งจัง”
“อยากให้ดูแลทุกวันก็คบกับผมสิ”
จองฮันเขินอีกครั้งอยู่กับมิงกยูเขินเป็นผักโดนน้ำร้อนลวกไปเลย
หัวใจทำงานหนักเป็นบ้าขนาดรู้จักกันไม่กี่วันแต่ทำไมความรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานานสะอย่างนั้น
เขาจะเป็นโรคหัวใจก่อนได้คบกับมิงกยูมั้ยนะ?
.
.
หลังจากที่จองฮันไปคอนโดมิงกยูเพื่อน ๆของเขาก็ได้รับรู้แต่ไม่มีใครว่าอะไรแถมเชียร์สะอีกยิ่งแฝดแทบจะยกให้บอกแค่ว่า
“มิงกยูน่ารักอบอุ่นกูรับประกัน
เอาเลยเดี๋ยวจะโดนหมาคาบไปแดก ไม่ต้องเสียเวลาจีบ”
แฝดนะแฝดรักเขาสะเหลือเกินแต่ตั้งแต่วันนั้นมิงกยูก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตเขามากขึ้นทั้งไปรับส่งกินข้าว
ส่งไปสอบเพราะปีสามมีนอกตารางสอบบ่อยครั้งมิงกยูก็ไม่เกี่ยง พาไปเที่ยวซื้อของต่าง
ๆ พาเขามาหาเพื่อน ๆของมิงกยูบ้างและอีกอย่างที่เขาพึ่งรู้ไม่กี่วันก่อนคือวอนนูเพื่อนสนิทเขารู้จักโฮชิเพื่อนของมิงกยู
เขาชอบไปนอนเล่นที่คอนโดมิงกยูบ่อย ๆเพราะมิงกยูทำอาหารอร่อย อร่อยกว่าร้านด้านนอกอีก
“จองฮัน
ปิดเทอมนี้ไปไหน?” มิงกยูถามระหว่างเตรียมข้าวเย็นให้คนตรงหน้าที่มานั่งเฝ้าอยากเป็นลูกมือ แต่มิงกยูบอกว่ามันอันตรายให้นั่งเป็นกำลังใจก็พอ
“ฝึกงาน
แล้วคำว่าพี่หายไปไหนแล้ว?”
“ที่ไหน?”
“ที่ไร่ชาคิม”
“อ๋อ
เจอกันนะครับ”
“ได้ยังไง
นายรู้จักหรอ?”
“บ้านผมเอง ฝึกที่นั้นก็ดี
เผื่อได้บริหารต่อ” รอยยิ้มมิงกยูที่ตอบกลับมาทำเขาหน้าเห่อร้อนอีกครั้งอะไรมันจะลงล๊อคไปหมดสะทุกอย่างขนาดนี้
นี้เขาคงหนีไปไหนได้แล้วใช่มั้ย แต่ความจริงก็ไม่คิดจะหนีตั้งแต่แรกแค่เห็นสายตาที่สะกดเขาได้ตั้งแต่วันนั้นมาอยู่ตรงหน้าก็ไม่คิดจะปล่อยให้หายไปอีกแล้ว
เรื่องราวของเขาทั้งสองดำเนินไปเรื่อย ๆแบบนุ่มนวลก่อนจะตกลงคบกันจองฮันได้รู้อีกอย่างว่ามิงกยูเป็นคนขี้หวงมาก
งอแงเก่ง อ้อนเก่งเหมือนลูกหมาตัวโตที่อ้อนหาความรักจากเจ้าของ ซึ่งจองฮันก็เต็มใจที่จะให้ไปความรักที่ไม่หวือหวาแต่กับมีแต่คำว่าเดินจับมือกันไปเรื่อย
ๆก็พอมีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่เคยคิดจะปล่อยมือ พอขึ้นปีสี่จองฮันย้ายไปอยู่คอนโดกับมิงกยูก่อนจะย้ายไปโจชัวก็ให้คำอวยพรก่อนไปว่า
อย่าแรดให้มากละ อยู่ด้วยกันมาเกือบจะทั้งชีวิตได้ห่างกันแล้วแต่เขาสัญญาว่าจะเดินมาหาบ่อย
ๆ คนรอบข้างที่สนับสนุนในความรักนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้
“จองฮันนั่งคิดอะไรอยู่
ตากน้ำค้างนานเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พร้อมกับนั่งลงข้าง ๆลูบผมนิ่มของคนเป็นพี่
“คิดอะไรนิดหน่อย”
“ในนั้นมีผมอยู่ด้วยเปล่าไม่มีจะงอนนะ”
“หึ” จองฮันยิ้มก่อนจะส่งมือไปประสาทกับคนตัวโตข้าง
ๆ ความเงียบที่มีความสบายใจกระจายไปทั่วบริเวณ
“รักนะมิงกยู”
“รักเหมือนกันนะจองฮัน”
พร้อมสัมผัสที่อ่อนนุ่มที่ริมฝีปาก ก่อนจะพลักออกจากกันอย่างอ้อยอิงนั่งประสาทมือกันเงียบ
ๆเป็นความสบายใจของกันและกันอยู่ตรงนี้
อยู่ด้วยกันไปนาน
ๆเลยนะมิงกยูเกียร์ที่ห้อยอยู่ที่คอจองฮันจะอยู่แบบนี้ตลอดไป
ในเมื่อเกียร์ของวิศวะอยู่ที่ใครถือว่าใจเขาก็อยู่ด้วยเช่นกัน ต้องเกียร์ทองเท่านั้นด้วยนะ
:)
____________________________________________________________________
ปิดจ๊อบเรื่องนี้เย้ ที่จิงมันยาวมากๆ แต่ขอตัดๆ ก่อนเพราะเราจะเข้าแลปอีกแล้วกลัวหายไปนานจากนี้คงมีเล็กๆ น้อยๆในจอยถ้าว่งเมื่อไรจะมาปัดฝุ่นในนี้อีกที มีหลายเรื่องมากและไม่จบสักเรื่อง แง๊
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ตามเม้นกันได้ที่ #ฟิคแปดเซน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น