[ SF ] -- Final test [3/3] 🕮 ( minhan / gyuhan )

              “จองฮัน จองฮันครับ ถึงแล้วนะ” เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อเขางีบมาได้สักพักจำได้แค่เดินตามรุ่นน้องตัวโตออกมาจากหอสมุดตามขึ้นรถแค่นั้น เขาลืมตาก่อนจะพบกับดวงตาสีน้ำตาลตรงหน้า ดวงตาสีน้ำตาลที่เขาหวังว่าสักวันจะพบมันอีกครั้งกำลังอยู่ตรงหน้า ตาสีน้ำตาลที่เหมือนลูกหมา

              “อื้อ เอาหน้าออกไปเลยนะ”

              “เขินหรอ?”

              “...” จองฮันไม่อยากตอบอะไรสักเท่าไร ยังจัดการกับสติตัวเองไม่ได้ แถมความรู้สึกที่ตีขึ้นมาอีก จะเขินหรือจะอะไรกันแน่ แต่ตอนนี้หน้าเขาเห่อร้อนไปหมด อยู่ ๆตื่นมาเจอสายตาที่ติดอยู่ในใจมาตั้งแต่วันนั้น

              “รู้หอเราได้ไง”

              “ก็เคยเห็นเดินลงมา มาอ่านหนังสือกับเพื่อนหน่ะ เลยเห็น” มิงกยูเห็นคนตัวเล็กเดินลงมาจากหอนี้ ถัดไปอีกสองซอยก็เป็นคอนโดของเขาแล้ว

              “แล้วนายอยู่ไหน?”

              “อีกสองซอย ไปนอนคอนโดผมมั้ย?” พร้อมกับรอยยิ้มแพรวพราว แต่สุดท้ายก็ได้รับฝ่ามือน้อย ๆฟาดเข้าให้ ถือว่าเป็นการเจ็บที่มีความสุข คนอะไรไม่รู้เขินแล้วใช้กำลังเหมือนกระต่ายน้อย

.

.

หลังจากแยกย้ายกันกลับห้องจองฮันก็ได้นึกได้ว่าเสื้อกันหนาวที่ใส่มาไม่ใช่ของตัวเอง พาตัวเองไปห้องโจชัว แฝดเรียนวิศวะเหมือนมิงกยูต้องรู้จักกันสิ จะนอนรึยังนะแฝดนี้ก็จะเช้าแล้ว สุดท้ายก็ตัดสินใจอาบน้ำนอนต้านทานความง่วงมากกว่านี้ไม่ไหวไว้วันหลังแล้วกัน จองฮันตื่นมาเกือบเที่ยง เพราะมือถือข้างตัวสั่น ควานหาสักพักก็ปัดรับโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอแม้แต่นิดเดียว

              “อือ” ตอบออกไปด้วยเสียงงัวเงียวนี้เขานอนไปชั่วโมง

              [ยังไม่ตื่นอีกหรอครับ?] เสียงใครเหมือนจะคุ้นแต่ก็ไม่คุ้น

              “กำลังจะตื่น ใคร?” ลุกมานั่งขยี้ตาเพื่อปรับร่างกายวันนี้แฝดมีสอบเช้าแน่เลยถึงไม่มาปลุกเขา จองฮันมีสอบพรุ่งนี้

              [น้อยใจได้มั้ยเนี้ย คนอุส่าไปส่งเมื่อคืน]

              “มิงกยู !!”

              [ครับๆ ตื่นยังเอ่ยจะแวะรับหาอะไรกินผมสอบเสร็จแล้ว]

              “ทำไมต้องมารับด้วย”

              [ทำหน้าที่คนตามจีบที่ดีครับ]

              “เอ่อ...” อยู่ ๆก็รู้สึกอากาศในห้องร้อนขึ้นมาทันตา นี้เขาหวั่นไหวกับรุ่นน้องที่พึ่งจะบอกชอบได้แค่วันเดียวขนาดนี้เลยหรอ แฝดอยู่ไหน วอนนูอยู่ไหน ซึงซอล อูจีช่วยจองฮันด้วยหัวใจจะวายแล้ว

    [ไม่ตอบ ถือว่าตกลงนะครับ ถ้าเสร็จแล้วลงมาเลยผมรออยู่ใต้หอนะ] พูดแค่นั้นแล้วตัดสาย มีอะไรที่เขายังไม่รู้หรือเปล่า ทำไมมิงกยูเข้ามาพูดเหมือนรู้จักเขา หรือเป็นเขาเองที่ไม่ทันสังเกตหรือเปล่าเวลาไปหาแฝดหรืออูจีทำไมเขามองหามิงกยูไม่เจอนะ ตัวก็ออกจะใหญ่ไหนจะสายตาลูกหมานั้นอีก คิดแล้วปวดหัวรีบไปอาบน้ำแต่งตัว แต่เดี๋ยวก่อน มิงกยูเอาเบอร์เขามาจากไหน

Line

Hanni_han : เน่ ใครเอาเบอร์กูให้มิงกยู?

SSS.coups : อ่าว ตื่นแล้วหรอ

W. : เมื่อคืนได้ข่าวว่ากลับดึก

Joshua.95 : กินเด็กหรอเราอ่ะ

WZ_U : น้องมาถามหาด้วย

Hanni_han : ตกลงใครให้ไปปปปปป

SSS.coups : กูเอง ทำไม น้องบอกเสื้อน้องอยู่ที่มึงเลยให้ไป

W. : ซัมติง?

Hanni_han : เงียบเถอะนา

จองฮันวางมือถือไว้อย่างไม่ใส่ใจ พวกเพื่อนพวกแสบไม่นานจองฮันก็ลงมาพร้อมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มิงกยูที่รัวไลน์ตามอยู่สักพักนี้มิงกยูมีทุกอย่างที่เป็นโลกออนไลน์ของเขาเลยหรอ ทำไมไม่เคยรับรู้ มิงกยูรับจองฮันออกไปกินข้าวที่ไม่ใช่ร้านอาหารแต่กลับเป็นห้องของเจ้าตัวที่ลงมืออาหารให้กินเอง เขาค้นพบว่าเจ้าลูกหมาทำอาหารอร่อย แถมคอนโดก็ใกล้สงสัยต้องมาฝากท้องที่นี้แล้วเว ลาแฝดไม่อยู่เพราะเวลามีงานหรืออ่านหนังสือทีโจชัวแทบจะหายกลายเป็นเงา วอนนูก็อยู่บ้านไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลย

“ทำอาหารอร่อยงี้ มาฝากท้องบ่อยๆได้ป่ะ?”

“ได้ถ้าพี่ต้องการ ฝากอย่างอื่นด้วยก็ได้นะครับ อยู่คนเดียวเหง๊าเหงา”จองฮันหยุดกินเงยหน้ามาสบตากับคนตรงข้ามที่นั่งทำตาใสแป๊วใสเหมือนลูกหมาที่รอเจ้าของเล่นด้วยเป็นที่สุด

“ทำไมหน้าเหมือนลูกหมา....”

“ ? “

“เปล่าไม่มีไร แล้วรู้จักเราตั้งแต่เมื่อไร” ก้มหน้ากินต่อปกปิดหน้าที่อยู่ ๆก็สึกเห่อร้อนมากสะอย่างนั้น

“วันเฟรชชี่พี่ไม่รู้หรอว่ามีคนมองอยู่ แล้วก็มองมาตลอดแต่พี่ไม่จนใจผม”

“ใครบอกไม่สน แค่ไม่เห็นสายตาแค่นั้นเอง” ประโยคหลังพูดเบาจนเหมือนบ่นกับตัวเอง

“อะไรนะ? ไม่รู้แหละไงผมก็จะจีบพี่ ผมรอมานานแล้วนะ” จองฮันหน้าขึ้นมาสบตาอีกครั้ง คงเป็นครั้งที่สองที่สายตานั้นสะกดเขาเอาไว้ตาสีน้ำตาลเข้มที่มีประกายในนั้น รู้สึกถึงความเอาจริง นี้เขาคงหน้าแดงไปหมดรู้สึกถึงคามร้อนที่เกิดขึ้นรอบ ๆได้แอร์ห้องมิงกยูเสียแน่ ๆแต่พอมองไปพบหูแดงของคนตรงหน้าเขินไม่ต่างกันสินะ

จองฮันตัดสินใจนั่งอ่านหนังสือที่คอนโดมิงกยูไหน ๆก็มาแล้วจะได้ไม่ต้องไปมาหอคอนโดแถมได้มือเย็นฟรีอีก มีแต่ได้กับได้ จองฮันนั่งอ่านไปเรื่อย ๆโดยมีหมาตัวใหญ่นั่งอยู่ข้าง ๆสักพักก็ลุกหายไปในห้องครัวกลับมาพร้อมโกโก้สีเข้มในแก้วมัคใบโตส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายเมื่อกลืนลงคอทั้งรสชาติและกลิ่นทำให้รู้สึกดีไม่น้อย

“ดูแลคนอื่นเก่งจัง”

“อยากให้ดูแลทุกวันก็คบกับผมสิ”

จองฮันเขินอีกครั้งอยู่กับมิงกยูเขินเป็นผักโดนน้ำร้อนลวกไปเลย หัวใจทำงานหนักเป็นบ้าขนาดรู้จักกันไม่กี่วันแต่ทำไมความรู้สึกเหมือนรู้จักกันมานานสะอย่างนั้น เขาจะเป็นโรคหัวใจก่อนได้คบกับมิงกยูมั้ยนะ?

.

.

หลังจากที่จองฮันไปคอนโดมิงกยูเพื่อน ๆของเขาก็ได้รับรู้แต่ไม่มีใครว่าอะไรแถมเชียร์สะอีกยิ่งแฝดแทบจะยกให้บอกแค่ว่า

         “มิงกยูน่ารักอบอุ่นกูรับประกัน เอาเลยเดี๋ยวจะโดนหมาคาบไปแดก ไม่ต้องเสียเวลาจีบ”

แฝดนะแฝดรักเขาสะเหลือเกินแต่ตั้งแต่วันนั้นมิงกยูก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตเขามากขึ้นทั้งไปรับส่งกินข้าว ส่งไปสอบเพราะปีสามมีนอกตารางสอบบ่อยครั้งมิงกยูก็ไม่เกี่ยง พาไปเที่ยวซื้อของต่าง ๆ พาเขามาหาเพื่อน ๆของมิงกยูบ้างและอีกอย่างที่เขาพึ่งรู้ไม่กี่วันก่อนคือวอนนูเพื่อนสนิทเขารู้จักโฮชิเพื่อนของมิงกยู เขาชอบไปนอนเล่นที่คอนโดมิงกยูบ่อย ๆเพราะมิงกยูทำอาหารอร่อย อร่อยกว่าร้านด้านนอกอีก

          “จองฮัน ปิดเทอมนี้ไปไหน?” มิงกยูถามระหว่างเตรียมข้าวเย็นให้คนตรงหน้าที่มานั่งเฝ้าอยากเป็นลูกมือ แต่มิงกยูบอกว่ามันอันตรายให้นั่งเป็นกำลังใจก็พอ

          “ฝึกงาน แล้วคำว่าพี่หายไปไหนแล้ว?”

          “ที่ไหน?”

          “ที่ไร่ชาคิม”

          “อ๋อ เจอกันนะครับ”

          “ได้ยังไง นายรู้จักหรอ?”

“บ้านผมเอง ฝึกที่นั้นก็ดี เผื่อได้บริหารต่อ” รอยยิ้มมิงกยูที่ตอบกลับมาทำเขาหน้าเห่อร้อนอีกครั้งอะไรมันจะลงล๊อคไปหมดสะทุกอย่างขนาดนี้  นี้เขาคงหนีไปไหนได้แล้วใช่มั้ย แต่ความจริงก็ไม่คิดจะหนีตั้งแต่แรกแค่เห็นสายตาที่สะกดเขาได้ตั้งแต่วันนั้นมาอยู่ตรงหน้าก็ไม่คิดจะปล่อยให้หายไปอีกแล้ว เรื่องราวของเขาทั้งสองดำเนินไปเรื่อย ๆแบบนุ่มนวลก่อนจะตกลงคบกันจองฮันได้รู้อีกอย่างว่ามิงกยูเป็นคนขี้หวงมาก งอแงเก่ง อ้อนเก่งเหมือนลูกหมาตัวโตที่อ้อนหาความรักจากเจ้าของ ซึ่งจองฮันก็เต็มใจที่จะให้ไปความรักที่ไม่หวือหวาแต่กับมีแต่คำว่าเดินจับมือกันไปเรื่อย ๆก็พอมีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่เคยคิดจะปล่อยมือ พอขึ้นปีสี่จองฮันย้ายไปอยู่คอนโดกับมิงกยูก่อนจะย้ายไปโจชัวก็ให้คำอวยพรก่อนไปว่า อย่าแรดให้มากละ อยู่ด้วยกันมาเกือบจะทั้งชีวิตได้ห่างกันแล้วแต่เขาสัญญาว่าจะเดินมาหาบ่อย ๆ คนรอบข้างที่สนับสนุนในความรักนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้

“จองฮันนั่งคิดอะไรอยู่ ตากน้ำค้างนานเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พร้อมกับนั่งลงข้าง ๆลูบผมนิ่มของคนเป็นพี่

“คิดอะไรนิดหน่อย”

“ในนั้นมีผมอยู่ด้วยเปล่าไม่มีจะงอนนะ”

“หึ” จองฮันยิ้มก่อนจะส่งมือไปประสาทกับคนตัวโตข้าง ๆ ความเงียบที่มีความสบายใจกระจายไปทั่วบริเวณ

“รักนะมิงกยู”

“รักเหมือนกันนะจองฮัน” พร้อมสัมผัสที่อ่อนนุ่มที่ริมฝีปาก ก่อนจะพลักออกจากกันอย่างอ้อยอิงนั่งประสาทมือกันเงียบ ๆเป็นความสบายใจของกันและกันอยู่ตรงนี้

อยู่ด้วยกันไปนาน ๆเลยนะมิงกยูเกียร์ที่ห้อยอยู่ที่คอจองฮันจะอยู่แบบนี้ตลอดไป ในเมื่อเกียร์ของวิศวะอยู่ที่ใครถือว่าใจเขาก็อยู่ด้วยเช่นกัน ต้องเกียร์ทองเท่านั้นด้วยนะ :)

____________________________________________________________________

ปิดจ๊อบเรื่องนี้เย้ ที่จิงมันยาวมากๆ แต่ขอตัดๆ ก่อนเพราะเราจะเข้าแลปอีกแล้วกลัวหายไปนานจากนี้คงมีเล็กๆ น้อยๆในจอยถ้าว่งเมื่อไรจะมาปัดฝุ่นในนี้อีกที มีหลายเรื่องมากและไม่จบสักเรื่อง แง๊

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ ตามเม้นกันได้ที่ #ฟิคแปดเซน